Rosnące ceny energii w Europie, zwłaszcza w Unii Europejskiej, w 2021 roku spowodowały, że ponownie zaczęto postrzegać rozwój sektora energetycznego nie tylko z punktu widzenia ochrony klimatu i nakładów, jakie są potrzebne by uzyskać zero-emisyjność do 2050 roku, ale także z punktu widzenia sektora zubożającego społeczeństwo. Pojawia się tutaj kwestia ubóstwa energetycznego i trudności społeczeństwa z finansowaniem usług energetycznych. Literatura przedmiotu najczęściej bada zróżnicowanie terytorialne ubóstwa energetycznego lub wpływ polityki energetycznej na ubóstwo energetyczne. W sytuacji braku polityki ograniczania ubóstwa energetycznego w większości państw unijnych, należy badać, które rodzaje polityk najskuteczniej pośrednio ograniczają to zjawisko społeczno-gospodarcze. Literatura przytacza badania wpływu niektórych podatków w wybranych krajach, jednak wyniki są niejednoznaczne. Poza tym nie były dotąd prowadzone takie badania dla Polski. Celem artykułu jest ocena wpływu polityki fiskalnej (opodatkowania i świadczeń socjalnych) na stopę ubóstwa energetycznego w Polsce. Zostaną zbadane instrumenty polityki fiskalnej odgrywające najważniejszą rolę w kształtowaniu skali ubóstwa energetycznego w Polsce. Analizą objęto okres lat 2005-2020. Wyniki badań wskazały, że w Polsce rząd oddziałuje na skalę ubóstwa energetycznego jedynie w sposób pośredni oraz jest brak polityki bezpośrednio skierowanej do ograniczania tego zjawiska. Stwierdzono, że instrumenty polityki fiskalnej są znacznie skuteczniejsze w oddziaływaniu na poziom ubóstwa energetycznego niż polityka energetyczna. Instrumentem, który najsilniej i istotnie statystycznie wpływa na poziom ubóstwa energetycznego w Polsce są transfery socjalne.